OVER MIJ

SAMENWERKINGSPARTNERS & OPDRACHTGEVERS

Welkom! Als Afvalkoningin trek ik door de straten en ontlok ik met mijn afval-haute-couture reacties bij het publiek. Mensen bekijken mijn jurken vol verwondering. Vanuit deze magie ontstaat een gesprek over hoe we de wereld schoonhouden, te beginnen met onze eigen straat.

Mijn jurken, hoe sprookjesachtig ook, vertellen natuurlijk een triest verhaal. De Afvalkoningin werd geboren op de stranden van Curaçao, waar tonnen afval aanspoelt vanuit de oceaan. Daar werd voor mijn ogen zichtbaar hoe groot ons afvalprobleem is. Maar ook in Nederland struikel ik letterlijk over afval. Onze eigen verantwoordelijkheid hierin wil ik onder de aandacht brengen. Want oplossingen ontstaan pas als de problemen eerst worden aangekaart.

Voor elke speelse (collectieve) kunstinstallatie gebruik ik vandaag de dag materialen die afgedankt zijn. De herkenbaarheid én het verrassende ervan, lokken de reacties uit van nieuwsgierige voorbijgangers. Er ontstaan gesprekken. En wie voorbij komt, mag meedoen.

Lees hier of via parool.nl het artikel ‘In het rijk van de Afvalkoningin‘, door Kees van Unen en met foto’s van Jakob van Vliet.

WAARVOOR JE MIJ KUNT VRAGEN

Naast mijn bestaan als Afvalkoningin, creëer ik als kunstenaar veilige, creatieve en vrolijke plekken in de openbare ruimte, waar kinderen, buurtbewoners en voorbijgangers zichzelf mogen zijn en elkaar kunnen ontmoeten. Mensen kunnen mij inhuren als Afvalkoningin, voor een community art-project op maat, als fotograaf, gastdocent of kunstjuf.

Dit doe ik in opdracht van:

  • gemeenten en woningbouwcorporaties;
  • basis-, middelbaar en mbo-onderwijs;
  • festivals, met een focus op kinderkunstprogramma’s of duurzaamheid, recycling en beeldende kunst;
  • culturele organisaties.

Ik volgde de opleidingen Sociaal Cultuur werk (MBO Graafschap college Doetinchem), fotografie aan de AKI/ARTEZ kunstacademie in Enschede (HBO) en een Master fotografie aan de Post Sint Joost in Breda (HBO).

MISSIE

In een wereld die vaak oordelend en veeleisend is, wil ik mensen met mijn kunstprojecten omarmen en samenbrengen. Ik schep openbare ruimtes waar mensen zich gezien voelen. Rustpunten, waar jong en oud samen kunnen spelen, mijmeren en verbinden. Middenin wijken, tegen de flanken van flats, onder een boom midden op het plein, aan de rafelranden van de stad, op scholen en festivals. De straten zijn mijn galerie, voorbijgangers zijn zowel publiek als deelnemers.

Samen met wie mee wil doen, vieren we een klein feestje onder de blote hemel, met zelfgemaakte slingers. Vaak begint het met de verwondering van kinderen. Zij volgen hun nieuwsgierigheid en zorgen dat anderen hun schild óók afleggen. In plaats van een masker of goede manieren, dragen kinderen een onbevangen blik. Ze hebben het nog niet afgeleerd om als een kunstenaar om zich heen te kijken. Ik vraag deze jonge makers wat de plek nodig heeft, en samen bouwen we – een klein stukje – aan een ideale wereld.